Prawodawstwo europejskie dotyczące materiałów syntetycznych mających kontakt z wodą pitną, a zróżnicowane wymagania lokalne
Opublikowane przez Albert Berenguel - 31.07. 2018
Tekst oryginalny dostępny na oficjalnym blogu Master Builders Solutions
Przepisy europejskie dotyczące rozwiązań hydroizolacyjnych do obiektów zawierających wodę pitną są złożone i nie ma wspólnego podejścia odnoszącego się do wszystkich państw członkowskich UE.
Chociaż istnieje dyrektywa Rady Europejskiej i rozporządzenie Komisji, państwa członkowskie mogą — w ramach ustawodawstwa krajowego — wprowadzać dodatkowe wymogi, testy i procesy certyfikacji, które skutecznie ograniczają swobodny przepływ towarów i sprawiają, że wybór właściwego rozwiązania staje się bardziej skomplikowany.
W związku z tym osoby planujące instalowanie rozwiązań hydroizolacyjnych lub ochronnych w obiektach magazynowania wody pitnej muszą dokładnie zbadać krajowe przepisy ustawowe oraz starannie przeanalizować obowiązkowe próby i atesty. Wszystkie przepisy krajowe muszą opierać się na odpowiedniej dyrektywie Rady i rozporządzeniu Komisji na poziomie UE, które są wiążące dla wszystkich państw członkowskich UE.
Dyrektywa UE w sprawie jakości wody pitnej
Dyrektywa Rady 98/93/WE (zwana również „dyrektywą w sprawie wody pitnej" lub DWD) określa normy jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi. Dyrektywa określa między innymi około 50 parametrów mikrobiologicznych i chemicznych, które powinny być monitorowane w wodzie pitnej. Wszystkie państwa członkowskie UE przełożyły niniejszą dyrektywę na przepisy krajowe i stworzyły odpowiednie przepisy oraz procedury administracyjne. Nie dopuszcza się niższych standardów: standardy jakości określone w dyrektywie można uznać za wspólny mianownik w odniesieniu do ochrony zdrowia publicznego w całej UE.
Państwa członkowskie mają jednak swobodę dodawania przepisów uzupełniających: aby uwzględnić na przykład dodatkowe substancje istotne w danym regionie lub ustanowić bardziej rygorystyczne normy ogólne, jeżeli uznają to za konieczne ze względu na ochronę zdrowia lub jakość produkcji, dystrybucji i kontroli wody pitnej. W całej Unii Europejskiej takie dodatkowe przepisy krajowe mogą się znacznie różnić.
Rozporządzenie UE w sprawie bezpieczeństwa żywności związanego z materiałami z tworzyw sztucznych
Drugą podstawę prawną na poziomie UE stanowi rozporządzenie Komisji 10/2011 w sprawie materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych przeznaczonych do kontaktu z żywnością, które w ramach dyrektywy obejmuje wodę pitną. Rozporządzenie konsoliduje i zastępuje wcześniej obowiązującą dyrektywę 2002/72/WE oraz jej liczne i często istotne zmiany. Wśród zapisów Rozporządzenia Komisji 10/2011 znajduje się wykaz monomerów i innych materiałów wyjściowych oraz substancji pomocniczych dopuszczonych do stosowania w produkcji materiałów przeznaczonych do kontaktu ze środkami spożywczymi. Ponadto rozporządzenie określa między innymi maksymalne całkowite limity migracji oraz limity migracji specyficznej dla niektórych składników (tj. górne limity przenoszenia niektórych substancji z tworzywa sztucznego do żywności stykającej się z tym materiałem) zarówno ogólnie, jak i w odniesieniu do określonych składników.
Chociaż powyższa dyrektywa i rozporządzenie określają wymagania dla całej UE, szczególne cechy wdrożenia na poziomie krajowym w znacznym stopniu zależą od krajowych przepisów ustawowych, a te czasami mogą być złożone i skomplikowane. Dla przykładu poniżej przedstawiono krótki przegląd odpowiednich przepisów krajowych w Niemczech i Wielkiej Brytanii.
Dodatkowe wymagania w Niemczech
W Niemczech materiały organiczne przeznaczone do kontaktu z wodą pitną muszą być zgodne z wytycznymi KTW i muszą być zarejestrowane w DVGW (Stowarzyszenie Naukowo-Techniczne Gazu i Wody), aby móc stosować je z wodą pitną. Oprócz innych postanowień wytyczna KTW zawiera wykaz wszystkich zatwierdzonych materiałów niemetalowych. Jej zapisy wymagają przeprowadzenia przez uprawnione laboratoria badań w zakresie organoleptyki, migracji chemicznej, zawartości węgla organicznego (TOC) i wartości zapotrzebowania na chlorowanie. Również wzrost liczby mikroorganizmów musi być poddany badaniu i musi spełniać wymagania normy DVGW handout W270. Wymagania dotyczące materiałów cementowych są określone w DVGW handout W347. Zgodnie z handout W270 obejmują one badania pod względem organoleptyki, migracji chemicznej, zawartości TOC i zapotrzebowania na chlorowanie oraz wzrostu mikroorganizmów.
Porozumienie międzynarodowe między Niemcami, Austrią, Szwajcarią i Holandią ma na celu obniżenie niektórych wymagań biurokratycznych: wyniki badań z każdego z tych krajów są ważne we wszystkich czterech.
Przepisy w Wielkiej Brytanii
Anglia i Walia wdrożyły przepisy dyrektywy UE 98/93/WE w podsekcji 31 Rozporządzenia w sprawie zaopatrzenia w wodę (jakości wody) 2016. Inspektorat ds. Wody Pitnej (DWI) jest częścią Departamentu Środowiska, Żywności i Obszarów Wiejskich i jest organem rządowym odpowiedzialnym za zatwierdzanie produktów stosowanych w całej sieci wody pitnej — od i do obiektów wody pitnej oraz w takich obiektach, a także za instalację wodociągową dla poszczególnych gospodarstw domowych. Proces zatwierdzania opiera się na badaniach przeprowadzonych zgodnie z normą brytyjską BS 6920, zatytułowaną „Dopuszczalność wyrobów niemetalowych do użytku w kontakcie z wodą przeznaczoną do spożycia przez ludzi w odniesieniu do ich wpływu na jakość wody", lub na wpisie do odpowiedniego indeksu prowadzonego przez Water Regulations Advisory Scheme, parasolowe stowarzyszenie dostawców wody w Wielkiej Brytanii. Badania muszą być przeprowadzane w autoryzowanych laboratoriach. Obejmują one między innymi potencjalne negatywne skutki w odniesieniu do zapachu i smaku, zmiany koloru lub wzrost mętności, wzrost liczby mikroorganizmów wodnych lub ługowanie szkodliwych bądź toksycznych substancji.
Szczegółowe informacje specyficzne dla danego kraju, kluczowe dla powodzenia projektu
Powyższe informacje obejmują jedynie bardzo krótki przegląd różnych wymogów, przepisów i procedur dotyczących zatwierdzania materiałów przeznaczonych do kontaktu z wodą pitną: chociaż prawodawstwo UE zapewnia wspólne podstawy, przepisy krajowe są często złożone i właściwe dla danego kraju. Sytuacja ta wymaga dokładnego przeglądu obowiązujących przepisów krajowych oraz niezbędnych badań i zatwierdzeń przed zastosowaniem hydroizolacji lub membrany ochronnej przeznaczonej do kontaktu z wodą pitną. W razie wątpliwości zalecamy zwrócenie się o poradę do lokalnych ekspertów.